Ever Ever After #5

Znowu razem

11 grudnia 2014 

~Cindrella~

Kiedy się obudziłam była godzina szósta rano, nie mogłam zasnąć, więc usiadłam. Na szafce nocnej leżał mój telefon, wzięłam go i odblokowałam. Patrzyłam na moje kontakty, kiedy przycisnęłam kontakt na którym pisało Jackson, który naprawdę był Liamem.

-Idź za głosem serca.-powiedziałam cicho i przycisnęłam ikonkę ,,Połącz''.

-Halo?-powiedział Liam.

Najwidoczniej obudziłam go.

-Cześć Liam, to ja Will.-powiedziałam-Sorry, że cię budzę o tej godzinie.

-Nic się nie stało.-powiedział Liam-I tak już nie spałem.

-Aha. Możesz do mnie przyjść?

-Teraz?

-Tak, teraz.

-Bardzo chętnie bym przyszedł do ciebie, ale nie mogę teraz.

-Liam, proszę.

-Bardzo chętnie, ale nie mogę teraz.

-Chcę ci coś powiedzieć.

-Nie możesz mi tego teraz powiedzieć?

-Nie mogę.

-To trudno. A masz ładny pokój.

-Dzię...Czekaj. Co?

-Spójrz w okno.

Spojrzałam na moje nie do końca otwarte okno i zobaczyłam Liama.

-Niespodzianka.-powiedział Liam wchodząc przez okno do mojego pokoju.

Liam zamknął za sobą okno i następnie usiadł obok mnie.

-To co chciałaś mi powiedzieć?

-Po pierwsze, nie lubię jak kiedy ktoś mnie podgląda, po drugie okłamałeś mnie i po trzecie. Kocham Cię.

-Czekaj, co było to trzecie?

-Ja cię kocham, Liam.

-Mówisz?

-Tak.

Ciemnyblondyn uśmiechnął się  i pocałował mnie w usta.

-Ja ciebie też kocham.

~Laura~

Oglądałam telewizję. Leciała jakaś reklama konkursu muzycznego. Zayn rozmawiał z kimś przez telefon. Kiedy skończył rozmowę.

-Kochanie.-powiedział Zayn.

-Co?

-Zgłosiłem cię do konkursu muzycznego.

-Co? Czemu, przecież ja śpiewać nie umiem!

-Umiesz!

-Nie umiem!
Zapadła głucha cisza. Dlaczego Zayn nie porozmawiał o tym ze mną wcześniej?
-Przepraszam.-przerwał ciszę Zayn-Powinnem z tobą porozmawiać o tym konkursie. Sorry.
-Przyjmuję twoje przeprosiny. Ale ja nie umiem śpiewać.
-Umiesz. Tylko ty uważasz, że nie umiesz.
-Nie umiem! Koniec i kropka! I tak musisz to odkręcić.
-Nie będę niczego odkręcał. Wezmiesz udział. Pomogę ci.
-Nie wiem,Zayn.
-Słońce, twoim mężem jest jedna piąta One Direction. Który cię kocha i zawszę ci pomoże.
-Dobra. Pod jednym warunkiem. Nikomu nie powiesz, że biorę udział w konkursie. Zgoda?
-Zgoda.
Zayn pocałował mnie w usta i wróciliśmy do oglądania telewizji. Nie powiem mu tego teraz.

~Susan~

Siedziałam w moim pokoju, siedziałam na łóżku, obok mnie stał mój laptop i kilka świeżo kupionych gazet przez Młodego (młodszy brat Susan). Każda gazeta była otwarta na różnych artykułach. Na jednym z artykułów pisał nagłówku: ,,Czy Harry i Susan ze sobą zerwali?'', było też zdjęcie ukazujące mnie i Harrego, trzymających się za ręce, które było w połowie oderwane. Tweety Harrego na Twitterze, opisywały tylko jak za mną tęskni. Więc media zaczeły coś węszyć.

***

-Kolejny wywiad czy to nie cudnie?-powiedziała Cleo siadając na kanapie.

-Widzę, że ktoś się cieszy z wywiadu.-powiedział pan Clas.

-A jak się nie cieszyć?-powiedziała Cleo-Wywiady to coś wspaniałego!

-Widać, że tylko ty się cieszysz.

-Lubię wywiady.-powiedziałam-Ale ja dłużej od dziewczyn chodziłam na wywiady.

-A właśnie Susan.-powiedział Antoni Clas-Czy to prawda, że ty i Harry nie jesteście parą?

-Rozstaliśmy się tylko dlatego, że ja mam małe głopoty w rodzinnie.

-Możesz o nich  powiedzieć?

Dla siebie. Dla Harrego. I dla Darcy. Powiem to. Wziełam wdech...

-Tak więc zacznę od sedna.-powiedziałam-Pewnie każdy zastanawia się, dlaczego moja i Harrego adptowana córka jest do nas podobna. O tuż  kiedy miałam czternaście lat, wtedy pierwszy raz poznałam Harrego. Byliśmy parą do jego pujścia do X-factora. Zerwałam z nim dlatego, że byłam w ciąży. Darcy jest moją i Harrego biologiczną córką. Może o tym dowiedziała się moja ciotka i powiedziała mojej babci, która decyduje o życie każdego w rodzinnie Peace. Mam na myśli moją babcię. Która oddzieliła mnie od Harrego tylko dlatego, że mam z nim prawie pięcioletnią córkę.

Skończyłam mówić i wyszłam z studia w którym kręcono wywiad.

~Harry~

-Darcy? Gdzie jesteś?-powiedziałem.

Nie mogłem nigdzie znaleść Darcy. Nigdzie jej nie było. Skądś wydobywał się płać Darcy. Weszłem do kuchni, żeby sprawdzić czy tu jest. I była tam. Siedziała na podłodze i rękoma zbierała z podłogi rozbity kupek. Odrazu do niej podszedłem i wzięłem ją na kolana.

-Darcy,spokojnie.-powiedziałem-Dlaczego zbierałaś ten kubek?

-Rocki mnie bolo (ona jest czteroletnią dziewczynką)-powiedziała Darcy z płaczem.

Spojrzałem na jej rączki, były całe we krwi. Wstałem, nadal ją trzymając na rękach i zabrałem ją do łazienki. Darcy posadziłęm obok umywalki. W szafce pod umywalką znajdowała się apteczka, wyciagnęłem apteczkę i z niej wyciągłęm wodę utlenioną i bandaże.

-Będzie trochę boleć.-powiedziałem.

***

Darcy miała teraz obie dłonie w bandażach. Siedziałem wraz z nią na moich kolanach w salonie na kanapie.

-Rocki nadal bolo.-powiedziała Darcy.

-Za niedługo przestaną boleć.

Pocałowałem Darcy w głowę.

-Ty mała urwisko, dlaczego dotknełaś rozbitego kubka? Hm?

-Chciałam, tatusiowi zrobic niespodzianke.

-Chciałaś poprządać?

-Tak.

-Ciesz się, że mamy tu teraz nie ma. Bo bym był już martwy.

Darcy zaczęła się śmiać.

-To nie jest śmieszne!

Nagle do salonu weszła Susan, kiedy spojrzała na mnie i Darcy uśmiechnęła się do nas. Teraz zauważyłem, że ciągnie za sobą walizkę. Sue (Zuza-ang. Susan, Sue, Suz itd.) usiadła obok mnie i pocałowała mnie w policzek.

-Mięsiąc jeszcze nie minął. Tak więc co ty tu robisz?

-Z buntowałam się i wróciłam.-powiedziała Zuza-Co sie stało w dłonie Darcy?

-Chciała pozbierać gołymi rękami rozbity kubek.

-Darcy, Darcy. Ty moje małeństwo.

-Tata to samo mówil.-powiedziała Darcy.

-Świat już wie, że Darcy jest naszą biologiczną córką.-szepnęła mi do ucha Susan.

-Skąd to wiedzą?

-Powiedziałam.

-Oszalałaś?!

-To był jedyny sposób żeby do was wrócić!

-Mogą mnie skazać na pięc lat pozbawienia wolności!

-Nie pójdziesz siedzieć!

-Skąd to wiesz?!

-Rozmawiałam z moim wujkiem który jest prawnikiem. Który powiedział mi, że jeśli  to nie była sprawa gwałtu, to nie.

Pocałowałem Susan w czoło.

-Tęskniłęm za tobą, ty moją złośniczo.

Suz uśmiechnęła się i pocałowała mnie w policzek.

__________________________________________

No to jest. Z jednodniowym opóżnieniem. Ale jest.