Serce #6

Ból smutku

1-2 maraca 2014, oraz 4 marca 2010

Oczami Zuzy

Harry od kąd spytałam się czy Kendall chcę iść z nami, wogóle się do mnie nie odzywał, nawet na mnie nie spojrzał.
-Może pójdziemy coś zjeść?-powiedziałam.
-Bardzo chętnie bym poszedł z wami, ale muszę już lecieć.-powiedział Kendall.
-Cześć, może znowu się zobaczymy.-powiedziałam.
Po dwóch sekundach straciłam Kendalla z oczów. Harry prowadził mnie do resturacji. 

***

Jedliśmy w milczeniu. Nie spojrzał na mnie, nic nie powiedział. Cisza. 

-Harry.-powiedziałam.

Cisza.

-Harry.

Znowu cisza. 

-Harry!

-Słucham cię.-powiedział Harry.

W jego oczach widniał smutek i złość.

-Właśnie, że nie. Nie słuchasz mnie.

-Słucham cię.

-Nie. Jesteś poprostu zazdrosny.

-Nie jestem.

-Jesteś!

-Nie jestem!

-Nie wmawiaj mi, że nie jesteś. Widzę to po tobie, że jesteś zazdrosny. 

-Mów jak chcesz, ale i tak nie jestem zazdrosny.

-Kendall, to tylko mój przyjaciel z dzieciństwa, a ty jesteś miłością mojego życia.

-Już ci mówiłem. Mów sę jak chcesz.

-Harry...

-Jedz. Później porozmawiamy.

Oczami Harrego

-Nie piorunuj mnie tym zwrokiem.-powiedziałem, siadajac na łóżku obok Susan.

-Jesteś zazdrosny.-powiedziała Susan.

-Ty znowu to samo.

-Tak.

-Przestań już, mówić, że jestem zazdrosny!

-Bo jesteś zazdrosny!

-Dobra! Jestem! Szczęśliwa?

-Tak.-powiedziała Susan dając mi z liścia.

-Ał! A to za co?

-Za to, że jesteś idiotą!

-A ty musisz zawsze coś wiedzieć, co nie jest twoim interesem!

-Naprawdę? A kto mieszał się w moje życie?!

-Robiłem to dla twojego dobra!

-Robisz coś dla mojego dobra?! Wiesz co powineś robić? Zostawić mnie w świętym spokoju!

-Susan...

-Nie, Harry. 

-Proszę.

-Harry.

-Przepraszam.

-Nic to już nie znaczy. Poprostu los uważa, że nie powiniśmy być parą.

-Nie mów tak!

-A jak mam mówić? Skoro co chwilę się kłócimy? To kłótnia nas rodzieliła nie całe cztery lata temu!

Oczami Harrego 4 lata temu...

Pracowałem w piekarni, codziennie o ósmej, przychodziła ciemna blondynka gdzieś około 13 lat. Ona obserowowała mnie cały czas. Gdy zauważyłem, że na mnie patrzy, rumieniła się i patrzyła na podłogę.

-Ta podłoga musi ci się strasznie podować, że codziennie na nią patrzysz.-powiedziałem.

-Co? Podłoga ładna, ale sprzedwaca jeszcze ładniejszy.-powiedziała ciemno blond dziewczyna-Jestem Susan.

-Ja raczej nie muszę się przedstawiać.-powiedziałem wskazując na plakietkę z moim imięniem.

-Harry, to ładne imię, kojarzy mi się z Potterem.-powiedziała Susan-Nawet masz zielone oczy jak on.

Uśmiechnełem się.

-Dzięki.

Dzięwieć mięsięcy  później...

Dziś się odbywają castingi (czy jakos tak to się zwie, Zuza ty idiotko! No nie ma to jak gadanie, a raczej pisanie samej do siebie) do X-Factora. Siedziałem na poczekalini, gdy powiedzą mój numer. Susan przyszła żeby mnie dopingować, tylko, że ona była czymś zdenerwowana.

-Susan wszystko dobrze?-powiedziałem.

Zero odpowiedzi.

-Susan.

Nic cisza.

-Susan!

-No co?!-powiedziała Susan.

-Chciałem wiedzieć czy wszystko dobrze.

-Dobrze, dobrze. Wprost wspaniale!

-Jest coś nie tak.

-Nic.

-Jest.

-Nie jest!

-A właśnie, że jest!

-Ty. Ty jesteś tym problemem.

-Ja? Problemem?

-Tak ty. Zakochałam się w tobie! A ty tego nie rozumiesz!

-Jak mam to rozumieć? Skoro mi tego nie mówiłaś?!

-Mówiłam ci ze sto razy, że cię kocham, a ty nie zwracałeś na to uwagi! Ty poprostu mnie nie słuchasz!

Susan wstała, wzieła swoją torbę i wyszła. Nie biegłem za nią. A po co? Jak i tak ma mnie gdzieś.

Oczami Zuzy 

W ogóle za  mną nie biegł, nie powtrzymał mnie od wyjścia. Jestem młoda i głupia, zakochałam się w chłopaku który był od demnie o trzy lata starszy. Już przenigdy nie zakocham się w chłopaku który będzie od demnie o trzy cholerne lata starszy.

Oczami Zuzy teraz...

-Jesteś od demnie o cholerne trzy lata starszy.-powidziałam, kiedy Harry złapał mnie za ręke-Cztery lata temu obiecałam sobie, że nie zakocham się w chłopaku który będzie od demnie o trzy lata starszy! I co? I tak się zakochałam! W tym z którym się pokłóciłam.

-Skarbie, ostatnia szansa.-powiedział Hazza.

-Do już trzecia.

-To znaczy, że chcę żebyś była moja.

-Kocham cię.

-Wiem to.

-Harry...

-Tak?

-Słuchaj po ja muszę jutro wrócić do Londynu.

-Dlaczego?
-Muszę iść do lekarza.

-A no tak.

-Tak więc, zawieziesz mnie na lotnisko?

-Tak, oczywiście.

3 godziny później...

-Zadzwonisz jak będziesz wiedzieć?-powiedział Harry całując mnie w czoło.

-Jasne.

-Jestem dla ciebie 24 godziny na dobę, dzwoń. 

-Oczywiście. Będe dzwonić. Obiecuje.

Pocałowałam Harrego mna pożegnanie i ruszyłam w strone korytarz który prowadził do samolotu,  którym miałam wylecieć.

Dzień później...

-Panna Susan Peace?-powiedziała pielegniarka.

-Tak to ja.-powiedziałam podnosząc ręke do góry.

-Doktor Smith, prosi żeby pani weszła.

Wstałam podeszłąm do drzwi otworzyłam je i weszłam.

***

-Bardzo źle.-powiedział lekarz.

-Co?

-Przykro mi ale pani, poraniła.

-Co? Jak to?

-Tak to. Czasami zdarzają się takie przypadki.

-Dziękuje. 

***

Trzesnełam drzwiami, usiadłam na podłogę, zaczełam płakać. Co powiem Harremu? Pewnie żerają go nerwy i czeka na mój telefon. Ta cząstka człowieka która była we mnie znikła, tak poprostu. Sięgnełam po torebkę, wyciągnełam telefon i wykręciłam numer Harrego.

Oczami Harrego

-Kto dzwoni o pierwszej nad ranem?-powiedziałem ziewając-Susan.

Odebrałem, słyszałem w słuchawce telefonu płacz.

-Wybacz, że cię budze Harry, ale...-powiedziała Susan.

Słyszałem jak pociąga nosem, jej głos drżał.

-Nic się nie stało.-powiedziałem-Mów. 

-Poraniłam.

-Co?

-Nie będziemy mieć dziecka.

-Teraz czy już nigdy?

-Tylko teraz. Oh Harry, jestem sama, nie wiem co robić. Smutek mnie żera. Do Japonii nie wróce skoro jutro jest koncert i leczycie do Brazyli. 

-Skarbie, uspokój się. Coś wymyślę. Może uda mi się namówić menadzera, żeby zrobił nam tydzień wolnego. Zgoda?

-Zgoda.

-Ja muszę kończyć. Kocham cię.

-Ja ciebie też.

Susan się rozłączyła. A tak się cieszyła, a tu proszę, niechcenny los. Jest dopiero druga w nocy, w czasie próby porazmawiam z menadzerem, a teraz spać. 

_________________________________________________________________

Sześć! Miłego czytania!